بی تو دلتنگی به چشمانم سماجت می کند
وای دل چون کود کی بی تو لجاجت می کند

اشتیاق دیدن تو میل خاموشی نکرد
هیچوقت عشقت بدل فکر فراموشی نکرد

عشق من با تو به میزان تقد س می رسد
بی حضورت دل به سر حد تعرض می رسد

دوستت دارم برای من کلام تازه نیست
حد عشقت را برایم هیچ چیز اندازه نیست

در غیاب تو غریبانه فراغت می کشم
بر گذشت لحظه ها طرحی ز طاقت می کشم

چشمهایم را نگاه تو ضمانت می کند
گرمی دست مرادستت حمایت می کند

با تنفس در هوای تو هنوزم قانعم
ابتلای سینه را اینگونه از غم مانعم

چشمهای مهربان تو فراموشم نشد
هیچکس جز یاد تو بی تو هم آغوشم نشد

من تو را با التهاب سینه ام فهمیده ام
ساده گویم خویش را با بودنت سنجیده ام

وقت وقت رفتن باردلتنگیمو بستم

دارم میرم فقط خاطره ها سهم منه

دلم از حادثه خونه_چشام از خاطره خیس

دارم میرم دوست داری برام نامه بنویس

به تو می رسم اگه موج مسافر بزاره

اگه دلبستگیها لحظه ی  آخر بزاره

خاطرت هرجا باشی بازم اینجا می مونه

تا ابد غصه ی غربت _تو دلم جا میمونه

...

اهای همیشه با منی هنوزقلبم خبر داری داره میسوزنه قلبمو یه بار شده سراغمو بگیری

 سراغ درد و زاقمو بگیری جای این که تشنه خونم باشی یه بار شده دل و دردم  باشی

 اما با این همه نامهربونی کاشی بفهمی عزیز جونمی ...

کاشی بفهمی عزیز جونمی

یارقشنگ دلم بیا که تنگه دلم تا کی با دلتنگی باید بجنگه دلم من از تو بیخبرم تو از همه دنیا

 نمیدونی بی تو پرازغمم دنیام

خنده روی لبمم گرفتی عشقمو خیلی دست کم گرفتی حیف نبود بجای حق شناسی این همه بی وفایی 

 خوب میدونم غریبی با دلم  قد یه دنیا فاصله س تا دلم  اما بازم میخوام که برگرددی منو با این همه نامرادی

_________________

خسته ام ـ درمانده ام ـ درمان من دستان توست

                                                 آخرین داروی دردم عشق بی پایان توست

یاریم کن ای امید ساده دستان من

                                                 بهترین انگیزه ام در زندگی چشمان توست

سادگی را با تو قسمت می کند این نا امید

                                                باورش کن ای که سرگردان بر هجران توست

او برای گم شدن از خود برایت گریه کرد

                                                 ای که بی رحمی بدان او تا ابد حیران توست

خواهش دستان پر مهرم فقط یک شاخه بود

                                                  بوته خشکیده عشقی که سرگردان توست

عمر من پایان میابد ـ دلی پر خون بجاست

                                                نوش دارو از تو و درد من و درمان توست

یک سخن میگویم و این شعر پایان میدهم

چقدر خسته ام امشب ـ چقدر بارانی

چقدر خسته از این سوز و ساز پنهانی

اسیر بسته به زنجیر سخت خاطره ها

بگو که مثل من امشب تو هم پریشانی

بگو که عشق برای تو هم شده امشب

دوباره مشکل مشکل در اوج آسانی

بگو که مثل من امشب تو هم دلت تنگ است

تو هم برای دلت باز شعر میخوانی؟

دوباره در دل من مثل اکثر شبها

نشسته حس غریبی همان که میدانی

همان که بغض نهادند نام او را ـ آه

همان نتیجه احساس های طوفانی

خلاصه میکنم این شعر کاش بودی تو

در این شبی که برایم شبی ست طولانی

با دلی لبریز از شوق صدایت میکنم

                                                 هر شب از این گوشه دنیا دعایت می کنم

تو دعا کردی که از من دور باشی من ولی

                                                 شکوه بی مهریت را با خدایت می کنم

بی حضورت روزهایم می رود من باز هم

                                                 لحظه هایم را فدای چشمهایت می کنم

باز احساس مرا بازیچه کردی نازنین

                                                من ولی احساس خود را هم فدایت می کنم

آرزو کردی رها گردد دلم از عشق تو

                                                 با تمام آرزوهایم جان فدایت می کنم

نوشته ام سر کاغذ فقط سیاه میکنم

اگر غزل برای تو باشد تو را تباه می کنم

تو با ردیف گل یاس همنشین هستی

من از سیاهی و دودم تو را سیاه می کنم

پیچ و تاب تو و من هزار دره و کوه

خیال چشمهای تو ام می برد گناه می کنم

همیشه در به در و خسته و نمی دانم

چه قسمتی است که بی تو همیشه آه می کنم

بمیرم از تو بد نگویم ((تو)) ((بد )) خدا نکند

خدا کند سر این جمله اشتباه کنم

مرا میان خیالت کمی تحمل کن

فقط اجازه بده تا تو را نگاه کنم

من باغ زردم که دیدم در این زمستان خالی

                                                  فرصت ندارد شکفتن ـ ماندست گلدان خالی

بعد از عبور تو دیگر رغبت به ماندن ندارم

                                                 حالا سکوت است و طرحی از یک خیابان خالی

بعد از تو پاییز آمد ـ بی بار و زرد و شکسته

                                                 کوچیده حتی پرستو از کنج ایوان خالی

گل پونه های امید لب تشنه مردند و دیدم

                                                  بیهوده می مانم اینجا در این بیابان خالی