تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق

که نامی خوشتر از اینت ندانم

تو شیرینی - که شور هستی از توست

نشاط از تو - غم از تو - مستی از توست

به آسانی مرا از من ربودی

درون کوره ی غم آزمودی

دلت آخر به سرگردانیم سوخت

بسی گفتی : دل از عشق برگیر !

ولی ما دل به او بستیم و دیدیم

که او زهر است اما...نوش داروست!

از آن شادم که در هنگامه ی درد

غمی شیرین دلم را مینوازد

اگر مرگ به نامردی نگیرد: مرا مهر تو در دل جاودانی ست .

وگر عمرم به ناکامی سر آید تو را دارم که - مرگم زندگانی ست .

از این خونه تا اون خونه دل عاشق فراونه

از این کوچه تا اون کوچه پر از لیلی و مجنونه

ولی هیچ کس نمیدونه تو این دنیای دیونه

 چه سخته از تو دل بردن اگه دل بردن آسونه

روز روزگار عشقه  شب پرده دار عشقه

 دل بی قرار عشقه دنیا بکار عشقه

تا روزگار چنینه تا وقتی دنیا اینه

این روزگار و عشقه دنیا رو با تو عشقه

کیه ندونه یکی یکدونه عاشق نگات من هستم

 شهر میدونه خونه به خونه دربه در تو هستم

دلی دارم مث شیشه شکسته در خود وخویشه

مگه از من عاشق کسی عاشق تر هم میشه

****************

به دیدارم چه روزی خواهی آمد        که من زیباترین جامه بپوشم

بچنیم آنقدر گلهای زیبا           که اندیشی که من یه گل فروشم

از آن ترسم تورا تا ببینم              زشادی ببازم عقل و هوشم

به وقت ترک من دانستی ای دوست       که بعد تو دیگر خانه به دوشم

اگر روزی به دیدارم نیایی                   دگر تا آخر عمر «دنیا » خاموشم

آسمان همچو صفحه ی دل من            روشن از جلوه های مهتاب است

امروز از خواب خوش گریزانم               که خیال تو خوشتر از خوابست

خیره بر سایه های وحشی بید            میخزم در سکوت بستر خویش

باز دنبال نغمه ای دلخواه                   می نهم سر بروی دفتر خویش

لذتی ناشناس و رویا رنگ                  می دود همچو خون به رگهایم

آه...باورم  نمی کنم که مرا                با تو پیوستی چنین باشد

نگه آن دو چشم شور افکن               سوی من گرم و دلنشین باشد

بیگمان زان جهان رویایی                 زهره بر من فکنده دیده ی عشق

مینویسم بروی دفتر خویش              جاودان باشی ای سپیده عشق

ای که در زندگیم مثل هوا و نفسی

ندهم غیر تو در زندگیم دل به کسی

این غم و درد چنان گشته مرا مگر

باز هم ای همه خوبی تو بدادم برسی

ای یار با من سرگرانی نکنی

ترک مهر و مهربانی نکنی

نیک  میدانی اگر از من بگیری آن نگه

نه دلی نه دیده ای نه جان دگر ماند مرا

روزگار امــا وفــــــا با ما نداشت

طاقـــت خوشبختــی مـــا را نداشت

پیش پای عشق ما سنگی گذاشت

بی گمان از مرگ ما پروا نداشت

آخر این قصه هجران بود و بس

حسرت و رنج فراوان بود و بس

یــار ما را از جدایــی غـــم نبود

در غمش مجنون عاشق کم نبود

بر سر پیمـــان خــود محکم نبود

سهم من از عشق جز ماتم نبود

با من دیــــــوانه پیمــــان ساده بست

ساده هم آن عهد و پیمان را شکست

بـــی خبـر پیمــــــان یاری را گسست

این خبــــــر نا گـــاه پشتم را شکست

آن کبـــــــــــــوتر عـاقبت از بند رست

با که گویم او که هم خون من است

جــــان و تشنه خون من است

عمری گذشت و عشق تو از یاد من نرفت
دل ، همزبانی از غم تو خوب تر نداشت
این درد جانگداز زمن روی برنتافت
وین رنج دلنواز زمن دست برنداشت
تنها و نامراد در این سال های سخت
من بودم و نوای دل بینوای من
دردا که بعد از آن همه امید و اشتیاق
دیر آشنا دل تو ، نشد آشنای من
از یاد تو کجا بگریزم که بی گمان
تا وقت مرگ دست ندارد ز دامنم
با چشم دل به چهره خود می کنم نگاه
کاین صورت مجسم رنج است یا منم؟
امروز این تویی که به یاد گذشته ها
در چشم رنجدیده من می کنی نگاه
امروز این منم که پریشان و دردمند
می سوزم و ز عهد کهن یاد می کنم
فرسوده شانه های پر از داغ و درد را
نالان ز بار عشق تو آزاد می کنم.
گاهی بخوان ز دفتر شعرم ترانه ای
بنگر که غم به وادی مرگم کشانده است.
تنها مرا به ” تشنه طوفان “ من مبین
ای بس حدیث تلخ که ناگفته مانده است.
گفتم : ز سرنوشت بیندیش و آسمان
گفتی : ” غمین مباش که آن کور و این کر است“!
دیدی که آسمان کر و سرنوشت کور
صدها هزار مرتبه از ما قوی تر است؟

چه تنها و چه دلتنگم برایت

همیشه اشک ریزم از جفایت

اگر یک دم دوباره پیشم آیی

ز سر تا پا کنم جان فدایت 

الهی ماه من خوارت نبینم

به چنگ غم گرفتارت نبینم

گذشتم چون خروش از جان که خواهم

بمیرم تا که بیمارت نبینم

من و درد غمت در دل دگر هیچ

من و عشق توام حاصل هیچ

همه تنها گذارندم و چه باک است

تو نباشی شمع این محفل دگر هیچ

من عاشق - دلی دیونه دارم ............به هر زلف پریشان - خانه دارم

ز گلها دل بریدن کار من نیست..........چه سازم حالت پروانه دارم

نفس تنگ است و این را سینه داند.......غمم را عاشق دیرینه داند

مرا هر روز غم یکسال بگذشت..........ولی این نکته را آینه داند