نه پیغامی نه پیک آشنائی

نه در چشمی نگاه فتنه سازی

نه آهنگ پر از موج صدائی

ز شهر نور و عشق و درد و ظلمت

سحرگاهی زنی دامن کشان رفت

پریشان مرغ ره گم کرده ای بود

که زار و خسته سوی آشیان رفت 

کجا کس در قفایش اشک غم ریخت

کجا کس با زبانش آشنا بود

ندانستند این بیگانه مردم

که بانگ او طنین ناله ها بود

به چشمی خیره شد شاید بیاید

نهانگاه امید و آرزو را

دریغا، آن دو چشم آتش افروز

به دامان گناه افکند او را

به او جز از هوس چیزی نگفتند

در او جز جلوه ظاهر ندیدند

به هر جا رفت در گوشش سرودند

که زن را بهر عشرت آفریدند

شبی در دامنی افتاد و نالید

مرو! بگذار در این واپسین دم

ز دیدارت دلم سیراب گردد

شبح پنهان شد و در خورد بر هم

 چرا امید بر عشقی عبث بست؟

چرا در بستر آغوش او خفت؟

چرا راز دل دیوانه اش را

به گوش عاشقی بیگانه خو گفت؟

چرا؟ ... او شبنم پاکیزه ای بود

که در دام گل خورشید افتاد

سحرگاهی چو خورشیدش برآمد

به کام تشنه اش لغزید و جان داد

به جامی باده شورافکنی بود

که در عشق لبانی تشنه می سوخت

چو می آمد ز ره پیمانه نوشی

به قلب جام از شادی می افروخت

شبی ناگه سرآمد انتظارش

لبش در کام سوزانی هوس ریخت

چرا آن مرد بر جانش غضب کرد؟

چرا بر ذره های جامش آویخت؟

کنون، این او و این خاموشی سرد

نه پیغامی، نه پیک آشنائی

نه در چشمی نگاه فتنه سازی

نه آهنگ پر از موج صدائی

                     
توچشام چیزی
نبود،جزاینکه بهت بگم بمون                   
واسه ی پیشکش تو،چیزی
نداشتم جزیه جون

                      
آرو م آروم از خیالت می رم اما توبدون

تمام شعرهای من به یاد موی مشکی
ات،سپید شد!

تمام حرفهای من،برای تو، نه!به یاد تو ردیف شد.

چقدر بی ریاست تمام گریه های من

برای تو که نه!به یاد خاطرات تو

هجوم خنده های من تمام شد تمام شد.

چقدر بی صدا شکست سکوت مبهم دلم

ازین وحشت

ازین تردید

ازین بیهودگی سیرم

توی دستای مغرورت چه معصومانه
میمیرم

فقط یک آه _ فقط یک اشک

فقط یک بوسه

با من باش

دیرگاهیست که تنها شده ام

وسعت درد فقط سهم من است

باز هم قسمت غم ها شده ام
دگر
آئینه ز من با خبر است

 که اسیر شب یلدا شده ام
من که بی تاب شقایق بودم

کاش چشمان مرا خاک کنید

تا نبینم که چه تنها شده ام

با تیر و
کمان غرورت ،

سنگ میزنی ،

بر شیشه های بی قراریم .

زنگ خاطراتم را میزنی و فرار میکنی .

فرصتی نیست ،

فرار نکن .

معنی این شیطنت ها را بگو .

این بار اگر دلت در حیاط قلبم افتاد ،

سراغش را نگیر .

پس
نمیدهم ،

به جریمه ی
زنگ هایی که زدی و فرار کردی .

با قلمم می گویم: ای همزاد ،

ای همراه ،
ای هم سرنوشت،
ای هردومان
حیران بازیهای دورانهای زشت،
شعرهایم را نوشتی،
دستخوش.
اشکهایم
را کجا خواهی نوشت؟

شعری که جوشید ازدلم ،
باشد مال تو.

 احساس شیرین دلی ، تبدار باشد مال تو.

   از من بریدی بی سبب، من هم
گذشتم از دلم .

پاینده
باشی سهم این ، ایثار باشد مال تو

باشد برو بی اعتنا ، تنها
رهایم کن ولی،

قلبی
که مانده پشت این ، دیوار باشد مال تو.

چیزی ندارم من دگر، جز یک
رمق جان در بدن .

 حتی همین این یک رمق، صدبار باشد مال تو.

 جز شعر چیز دیگری ، در چنته
ام پیدا نشد.

 قابل
ندارد این غزل ، بردار باشد مال تو.

 با تمام احساسم خواهم نوشت

دوستت دارم...